X-Men: The Last Stand hayal kırıklığı yarattı. Bazı aksiyonlar, hayranlar için haberler ve birkaç sürpriz sundu. Sonunda, sürprizler pek bir şey ifade etmiyordu.
İzlerken yediğim patlamış mısır gibi, lezzetliydi ama pek tatmin edici değildi.
TAMAM MI. İlk önce ilk şeyler ... Bu X-Men filmine mümkün olan en son anda adım atması ve çok kısa bir sürede bir araya getirmesi için Brett Ratner'a destek vermem gerekiyor. Ratner'ın gemiye gelmesi ile filmin yerel multipleksinizde gösterilmesi arasında neredeyse bir yıl geçti. Hala bunu nasıl başardıklarını bilmiyorum.
İşte burada 'Ve şimdi kötü haber için ...' demek istediğim yer, ama gerçekten ılık olduğu kadar da kötü değil (bilirsiniz, ılık). :-)
Üretime dahil olanlardan gelen tüm ifadeler hakkında herhangi bir şüphe varsa, X-Men Son Direniş gerçekten de şaka yapmadıklarını söylemek için burada olduğum son tam X-Men filmi olacaktı. Ya öyle ya da tüm bu filmi bir rüya sekansı olarak yazmaları gerekecek ve bir sezonda TV şovu Dallas köpekbalığına atladı. İşte bu millet ve onlar bu konuda hiç de incelikli değiller.
tuhaf çocuklar devam filmi için peregrine evini özledim
Evet, karakterler ölüyor, ama sadece bu değil, bazı karakterler mutant yeteneklerini kaybediyor ve ekstralardan bahsetmiyorum. Bununla birlikte, bu incelemede spoiler kapsamını buna göre yapmaya çalışacağım.
Film, 20 yıl önce, çok daha genç Charles Xavier ve Eric Lensher'in (Magneto öncesi) ergenlik öncesi bir Jean Gray'i ziyaret etmesiyle açılıyor. Özel efekt ekibi, bu iki adamı çok daha genç göstermek için dönüşümlü olarak gerçekten harika ve ürkütücü bir iş çıkardı. Bazen gerçekten ikna ediciydi ve birkaç çekim sırasında Botoks korkunç bir şekilde yanlış gitmiş gibi görünüyordu, ama ben konudan sapıyorum.
Görünüşe göre Bayan Gray, onu Charles'la eşit ya da güç seviyesinde onun üstüne koyan bir '5. Sınıf mutant'. Charles'ın, kendisini ve diğerlerini korumak için aslında çok güçlü bir mutant olduğu gerçeğinden onu korumak için zihnine bir dizi engel koyduğunu görmeye geldik. Sorun şu ki, onu yeterince uzağa gömemiyor ve yüzeyin hemen altında pusuda kalıyor. Warren Worthington III (diğer adıyla Angel) ile genç bir çocuk olarak (gördüğü kadarıyla) deformitesiyle boğuşan bir genç olarak tanıştık.
Oradan Wolverine, Storm, Kitty Pryde (görünüşe göre gezegende havalı bir 'tutacağı' olmayan tek mutant) ve Colossus filminde ciddi şekilde yeterince kullanılmamış bir savaş sahnesine götürülüyoruz. Wolverine, 'hazır değiller' dediği nokta.
Yakında Xavier ve Cyclops'un her biri, başlarının tersine, Jean Grey'in bilincinin muhtemelen orada yaşadığını gösteren psişik bir atış yapar. Tepegöz, Jean'in öldüğü ve ona canlı ama biraz ürkütücü göründüğünü gördüğü Alkali Gölü'ne gider.
Başka bir yolda, hikaye, mutantları güçlerinden iyileştirebilecek ve onları eski homosapiens haline getirebilecek yeni bir ilacın yaratılmasını takip ediyor. Bazı mutantlar haberlere sevinirken, diğerleri öfkelidir. Tabii ki, tamamen gönüllü olacağını söyleyen güçlerle başlıyor, ancak bu, ilacı uzaktan verebilecek silahlar geliştirmelerini engellemiyor. X-Men sözde tedavi etiğiyle boğuşurken tabii ki Magneto 'Kardeşliğin' lideri olur.
Konu hakkında bu kadar yeter ... iyi , sen sor?
Şey ... bir çeşit, ama pek değil. Elbette bundan daha fazlasına ihtiyacınız var. :-)
vampir günlüklerinin en yeni sezonu nedir
Filmde bir süper kahraman / aksiyon filmi olarak varlığını haklı çıkarmak için bolca aksiyon var. Şüphesiz. Yüzlerce mutant, ateş topu, havada uçuşan ve parçalayan insanlardan oluşan büyük prodüksiyon parçaları. Sorun şu ki, sizi içine çekecek pek bir şey yok. Ayrıca üretim süresinin eksikliğinin ortaya çıktığı ve oradan oraya gözden kaçmış gibi görünen anlar da var.
Gördüğünüz sorun şu ki, bu filmde, bağırsaklardan tekmelenmiş gibi hissettirmek için yeterince duygusal bir etkiye sahip olması gereken bir LOT gerçekleşiyor. Olmaması dışında. Hiç de değil. Ve bu iğrenç, çünkü bu filmde tanıdığımız karakterlerin başına gelenlerle sinemayı şaşkına çevirmeli ve kayıplarda başımızı sallamalıyız.
Şimdi bir film yapımcısı değilim, bu yüzden tam olarak sorunun ne olduğuna karar veremiyorum ama bunun hem senaryo, hem yönetmenlik hem de performansın bir kombinasyonu olduğunu düşünüyorum (başka ne var, değil mi?). Eminim şimdiye kadar filmde ana karakterlerin öldüğünü duymuşsunuzdur. Bunlardan birini kaçırırsanız göz kırparsınız ve kaçırıp kaçırmadığınızı merak edersiniz, bir başkasının etkisi olur, ancak sahnenin sonunda aslında durdurulup durdurulamayacağını sorgulamanıza neden olur. Üçüncüsünün en azından bir etkisi var, ancak bu, hepimizin bildiği karakterin bu X-filmlerinin yıldızı olduğuna daha çok atfedilebilir. Mutantlardan birinin güçlerini istemeden kaybettiğini ve sonrasında onlara ne olduğunu görmek aslında daha sarsıcıydı (ve filmde daha iyi ele alınan sahnelerden biriydi).
Kafamı gerçekten karıştıran bir diğer şey de etrafta dolaşan bir Halle Berry klonunun olup olmadığı. Bu muhtemelen yüksek sesle ağladığı için OSCAR kazanan aynı aktris olamaz! Hayır, inanmayı reddediyorum. Bir sahnede ölen karakterlerden biri için bir övgü sunar ve bu taş, soğuk sıkıcıydı. Bu, güçlü bir etkisi olması gereken bir sahneydi, ancak tamamen ve tamamen dümdüz düştü. Bir cenazede olduğunuzu hayal edin ve övgü o kadar basmakalıp ve sıkıcı ki kendinizi saatinize bakarken buluyorsunuz. Tek kelimeyle korkunç. Sonuna doğru Ian McKellan'ın beni utandıran bir repliği bile vardı.
Hayranları bir ya da iki kemik fırlatmayı başarıyorlar ... Kısaca Tehlike Odasını görüyoruz, bir Nöbetçi yarı görünüşlü, Kelsey Grammar olarak The Beast oldukça iyi çalışıyordu, diye düşündüm. 'yorum) ve Jean Gray'in Phoenix olarak tasviri oldukça iyi yapıldı, bazı kareleri bana 20 yıl önceki çizgi romandaki Dark Phoenix destanını hatırlattı. Hatta sonunda Bobby Drake'i tamamen 'buz gibi' görmeye başladık. Ayrıca Juggernaut olarak seçtikleri adamı da çok beğendim. O herif gerçek hayatta mutant olmalı! Ve tabii ki Wolverine rolünde Hugh Jackman filmin gerçek yıldızı.
Genel olarak, gerçekten hayal kırıklığı yarattı, ancak en azından bazı aksiyonlar, taraftarlar için haberler ve birkaç sürpriz sağladı. Sorun şuydu, bitirdikleri zaman, sürprizler olması gerektiği kadar önemli değilmiş gibi görünüyordu.
